صمیمانه ...

جهان را صاحبی باشد خدا نام ...

*ستاره ام برای همیشه خاموش شد...

منم و یک گوشی مانده در دستانی سرد، حیران از بی وفایی روزگار. پشت خط صدای یک مرد می لرزد . خودش بی­قرار است و مرا به آرامش دعوت می­کند. باورم نمی­شود که وقت رفتن تو هم رسید. باورم نمی­شود که ستاره­ام خاموش شده است. باورم نمی­شود که سایه پر مهرت را از سر ما جمع کرده­ای . باورم نمی­شود که دیگر جسم نحیفت دلگرمی روزهای خستگی و دلتنگی­مان نیست . باورم نمی­شود که دیگر نمی­بینمت . انگار حفره­ای به عمق یک فاجعه در قلب شکسته و درمانده­ام ایجاد شده است.

عزیزِ جانم مگر خانه تازه چه مشکلی داشت که هنوز چهل روز نشده رخت سفر بستی و قصد اقامت در خانه ابدی کردی؟ نازنین پدربزرگ، مگر این همان خانه­ای نبود که دوستش داشتی؛ هنوز یادم هست چه عاشقانه شمعدانی هایت را قلمه می زدی . چه خوشبخت بود انجیر تناور حیاط که تو میوه هایش را برای نوه­هایت می­چیدی. بوته گل سرخ نشان عشق تو بود ... دیروز تلخ ترین روز زندگی همه ما بود ، ناباورانه تا خانه آخرت بدرقه­ات کردیم و جسم عزیزت را برای همیشه به خاک سپردیم.

باور نمی کنم که امیدمان برای دیدن دوباره­ات بر سجاده سبز نیایش به ناامیدی بدل شد. باور نمی­کنم که قرآنت برای همیشه روی طاقچه در یک انتظار بی پایان خواهدماند. باور نمی­کنم که عطر نفسهای آسمانی­ات دیگر فضای خانه را عطرآگین نمی کند...

 باور نمی کنم ... باور نمی کنم که دیگر نیستی .... آخر عزیز! ما هنوز نیازمند عطر نفس های آسمانی توئیم، بگو حالا بی ناز نفست پناهنده کدام سینه شویم ؟

بگو با دل خسته و رنجدیده مادربزرگ چه کنیم؟ ما هیچ کدام تاب شنیدن ناله ها و واگویه های دلتنگی­اش را نداریم. او هم باورش نمی­شود، باورش نمی­شود آن جسم نحیف آرمیده در خاک همان همدم هفتاد ساله­اش است . باور نمی کند که بعد از هفتاد سال هم نفسی حالا تنها شده است. تو که این همه وابسته مادربزرگ بودی چطور دلت آمد عزم رفتن کنی ....

همه ما دلتنگیم .... همه چون شکست خوردگان سر بر گریبان داریم و ناله­های دلتنگی­مان می­سوزاند دل و جان را.
دلم برایت تنگ می­شود... هزار سال هم که بگذرد تو و مادربزرگ چشم و چراغ مایید...

دیروز برای همیشه ترکمان کردی و به خانه ابدی­ات رفتی اما تو را به همه مهربانی های عالم قسم همنشین ابرار و نیکان که شدی یاد ما هم باش.

ما هنوز به دعاهایت محتاجیم ....