آدمي سيب هوس چيد ، شبي شيطان شد

پيش چشم همه آينه ها ، عريان شد

پيش از آغاز زمين بود كه عصيان رقصيد

پيش از آغاز زمين بود كه نافرمان شد

در شب وسوسه با دختر گندم خوابيد

بوي ايمان ز دلش رفت ، اسير نان شد

بعد از آن حادثه زرد ، خدا را گم كرد

اهرمن آمد و در غفلت او پنهان شد

آدمي عرش نشين بود ، خدا غيرت بود

شد هوس پوش ، كه تبعيدي خاكستان شد

عبرت از هيبت اين حادثه بر خود لرزيد

آدم از عرش خدا پرت شد و شيطان شد

تا به كي سيب هوس ، وسوسه ، غفلت ، شيطان

بايد از وسوسه برگشت ، شبي انسان شد