يك بار ديگر، سلام دوكوهه.

قطارها ديگر در كنار دوكوهه نمي ايستند و بسيجي ها را از آن بيرون نمي ريزند. قطارها دوكوهه را فراموش كرده اند و حتي براي سلامي هم نمي ايستند . بي رحمانه مي گذرند . اما شهدا انسي دارند با دوكوهه كه مپرس. باذره ذره خاكش، با زمينش، با ديوارهايش، با ساختمان هايش، با همه آنچه در چشم ما هيچ نمي آيد . مي گويي نه ؟ از حوض روبه روي حسينيه حاج همت باز پرس كه همه شهداي دوكوهه با آب آن وضو ساخته اند. در حاشيه اطراف حوض تابلوهايي هست كه به ياد شهدا روييده اند. اما الفت شهدا با اين حوض نه فكر كني كه به سبب تابلوهاست ! من چه بگويم؟ اينها سخناني نيست كه بتوان گفت. تو خودت بايد دريابي . واگر نه، ديگر چه جاي سخن؟