گفته اند شرف المكان بالمكين – اعتبار مكان ها به انسان هايي است كه در آنها زيسته اند – و چه خوب گفته اند . دوكوهه پادگاني است در نزديكي انديمشك كه سال هاي سال با شهدا زيسته است ، با بسيجي ها، و همه سرّ مطلب همين جاست. اگر شهدا نبودند و بسيجي ها ، آنچه مي ماند پادگاني بود درندشت ، با زمين هايي آسفالته ، خشك و كم دار و درخت ، ساختمان هايي ، كوتاه و بلند و تيرك هايي كه بر آن پرچم نصب كرده اند. اما دوكوهه سال ها با شهدا زيسته است، با بسيجي ها، و از آنها روح گرفته است ؛ روحي جاودانه.
دوكوهه مغموم است، اما اشتباه نكنيد! او جنگ را دوست ندارد ، جمع با صفاي بسيجي ها را دوست دارد ، جمع شهدا را ؛ آرزومند آن عرصه اي است كه در آن كرامات باطني انسان ها بروز مي يابند.
