همه هست آرزويم كه ببينم از تورويي

چه زيان ترا كه منهم برسم به آرزويي

به كسي جمال خود را ننموده اي و بينم

همه جا به هر زباني بود از توگفتگويي

به ره تو بس كه نالم زغم توبس كه مويم

شده ام زناله نالي، شده ام زمويه مويي

همه خوشدل اينكه مطرب بزند به تار چنگي

من از آن خوشم كه چنگي بزنم به تار مويي

شود اينكه از ترحم دمي اي سحاب رحمت

من خشك لب هم آخر زتو تر كنم گلويي

بشكست اگر دل من به فداي چشم مستت

سرخم مي سلامت شكند اگر سبويي

همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا

تو قدم به چشم من نه بنشين كنار جويي

نه به باغ ره دهندم كه گلي به كام پويم

نه دماغ اينكه از گل شنوم به كام بويي

نه وطن پرستي از من به وطن نموده يادي

نه زمن كسي به غربت بنموده جستجويي